ಚೌಪದಿ - 155

ಬೊಮ್ಮನನು ನೆನೆಯುತ್ತ ಸಾಗಬೇಕಿದೆ ದಿನವು। 

ತಮ್ಮದೇ ರೀತಿಯಲಿ ತೋರುತ್ತ ಭಕ್ತಿ॥ 

ಹೆಮ್ಮೆಯನು ಪಡುವೆಯೋ ಬದುಕನವಲೋಕಿಸುತ। 

ನೆಮ್ಮದಿಯು ಮೌನದಲೆ - ಅನಿಕೇತನ॥ 155 ॥ 

ಚೌಪದಿ - 154

ಊನವಾಗಿರೆ ಮನವು ಸದ್ದಿರದೆ ಕೊರಗುವುದು। 

ಹೂನಗೆಯ ತೋರುತ್ತ ನೋವುಗಳ ಮರೆತು॥ 

ಯಾನವನು ಮಾಡುತಿರೆ ತಿಳಿವುದೋ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ। 

ಮೌನದಲೆ ನೆಮ್ಮದಿಯು - ಅನಿಕೇತನ॥ 154 ॥ 

ಚೌಪದಿ - 153

ಹೂನಗೆಯ ಬೆಳಕಿನಲಿ ನೇಸರನು ಮೂಡಿರಲು। 

ಬಾನಿನಾ ಜೀವಿಗಳು ಹಾರಿಹವು ಮುದದಿ॥ 

ತಾನು ದಿನವೂ ಬೆಳಕ ಚೆಲ್ಲಿರಲು ಸದ್ದಿರದೆ। 

ಮೌನದಲೆ ನೆಮ್ಮದಿಯು - ಅನಿಕೇತನ॥ 153 ॥ 

ಚೌಪದಿ - 152

ನಾನು ನಾನೆಂಬುವಾ ಹುಂಬತನದಲಿ ಮೆರೆದು। 

ಮಾನವನು ಕೊಬ್ಬುವನು ದಿನದಿಂದ ದಿನಕೆ॥ 

ಮಾನ ಮರ್ಯಾದೆಯನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಬದಲು। 

ಮೌನದಲೆ ನೆಮ್ಮದಿಯು - ಅನಿಕೇತನ॥ 152 ॥ 

ಚೌಪದಿ - 151

ತಮ್ಮ ಬೆನ್ನನು ತಾವೆ ತಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳುವರಯ್ಯ। 

ಹಮ್ಮಿನಿಂದಲಿ ಬೀಗಿ ಕೊಬ್ಬನ್ನು ತೋರಿ॥ 

ಸುಮ್ಮನಿರುವುದೆ ಲೇಸು ದೂರವಿರುವುದೆ ಸುಖವು। 

ನೆಮ್ಮದಿಯು ಮೌನದಲೆ - ಅನಿಕೇತನ॥ 151 ॥