ಚೌಪದಿ - 155

ಬೊಮ್ಮನನು ನೆನೆಯುತ್ತ ಸಾಗಬೇಕಿದೆ ದಿನವು। 

ತಮ್ಮದೇ ರೀತಿಯಲಿ ತೋರುತ್ತ ಭಕ್ತಿ॥ 

ಹೆಮ್ಮೆಯನು ಪಡುವೆಯೋ ಬದುಕನವಲೋಕಿಸುತ। 

ನೆಮ್ಮದಿಯು ಮೌನದಲೆ - ಅನಿಕೇತನ॥ 155 ॥ 

ಚೌಪದಿ - 154

ಊನವಾಗಿರೆ ಮನವು ಸದ್ದಿರದೆ ಕೊರಗುವುದು। 

ಹೂನಗೆಯ ತೋರುತ್ತ ನೋವುಗಳ ಮರೆತು॥ 

ಯಾನವನು ಮಾಡುತಿರೆ ತಿಳಿವುದೋ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ। 

ಮೌನದಲೆ ನೆಮ್ಮದಿಯು - ಅನಿಕೇತನ॥ 154 ॥ 

ಚೌಪದಿ - 153

ಹೂನಗೆಯ ಬೆಳಕಿನಲಿ ನೇಸರನು ಮೂಡಿರಲು। 

ಬಾನಿನಾ ಜೀವಿಗಳು ಹಾರಿಹವು ಮುದದಿ॥ 

ತಾನು ದಿನವೂ ಬೆಳಕ ಚೆಲ್ಲಿರಲು ಸದ್ದಿರದೆ। 

ಮೌನದಲೆ ನೆಮ್ಮದಿಯು - ಅನಿಕೇತನ॥ 153 ॥ 

ಚೌಪದಿ - 152

ನಾನು ನಾನೆಂಬುವಾ ಹುಂಬತನದಲಿ ಮೆರೆದು। 

ಮಾನವನು ಕೊಬ್ಬುವನು ದಿನದಿಂದ ದಿನಕೆ॥ 

ಮಾನ ಮರ್ಯಾದೆಯನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಬದಲು। 

ಮೌನದಲೆ ನೆಮ್ಮದಿಯು - ಅನಿಕೇತನ॥ 152 ॥ 

ಚೌಪದಿ - 151

ತಮ್ಮ ಬೆನ್ನನು ತಾವೆ ತಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳುವರಯ್ಯ। 

ಹಮ್ಮಿನಿಂದಲಿ ಬೀಗಿ ಕೊಬ್ಬನ್ನು ತೋರಿ॥ 

ಸುಮ್ಮನಿರುವುದೆ ಲೇಸು ದೂರವಿರುವುದೆ ಸುಖವು। 

ನೆಮ್ಮದಿಯು ಮೌನದಲೆ - ಅನಿಕೇತನ॥ 151 ॥ 

ಚೌಪದಿ - 150

ನೋಡು ನೀ ಭಕ್ತಿಯಲಿ ಕಣ್ಣನ್ನು ಮಿಟುಕಿಸದೆ। 

ಹೂಡು ನೀ ಬಾಣವನು ಬದಲಿಸದೆ ಗುರಿಯ॥ 

ಕೇಡು ನೀ ಬಯಸದಿರು ಯಾರಿನೂ ಮೂದಲಿಸಿ। 

ಮಾಡು ನೀ ಕ್ರಾಂತಿಯನು - ಅನಿಕೇತನ॥ 150 ॥ 

ಚೌಪದಿ - 149

ಜಗಳವನು ಶುರುಮಾಡಿ ಗುಂಪನ್ನು ಕಟ್ಟುತಲಿ। 

ಹೊಗಳುಭಟರನ್ನೆಲ್ಲ ಕರೆಯುತಿರೆ ಕೂಗಿ॥ 

ತೆಗಳುವುದಕೆಂದೇನೆ ಜನರನ್ನು ಹುರಿದುಂಬಿ। 

ರಗಳೆಯನು ಮಾಡುವರೊ - ಅನಿಕೇತನ॥ 149 ॥ 

ಚೌಪದಿ - 148

ಹೊಲಸನ್ನು ತಾ ತಿಂದು ಬೇರೊಬ್ಬರಿಗೆ ಬಳಿದು। 

ಕಲಹವನು ಶುರುಮಾಡಿ ನಲಿದಾಡುವವರು॥ 

ಬಲವನ್ನು ತೋರಿಸದೆ ಮುಖವನ್ನು ಮುಚ್ಚುತ್ತ। 

ಬಲಿಪಶುವ ನಾಟಕವನಾಡುವವರು॥ 148 ॥ 

ಚೌಪದಿ - 147

ಬೇಕಾದ ಹಾಗೆಲ್ಲ ಮಾತನ್ನು ತಿರುಚುತ್ತ। 

ಸಾಕಾಗಿ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಕೆಸರೆರೆಚುವವರು॥ 

ಯಾಕಾದರೂ ಕೆಲರು ಹೀಗೆಂದು ಯೋಚಿಸಲು। 

ಸಾಕಾಗಿಹುದು ಮಾತು - ಅನಿಕೇತನ॥ 147॥ 

ಚೌಪದಿ - 146

ಅರಚಾಡಿ ಗಂಟಲಿಗೆ ನೋವನ್ನು ಕೊಡದಿರೋ। 

ನರಳಾಡಿ ಕೂರುವುದು ನೋವಿನಲಿ ತಾನು॥ 

ಹೊರಗಟ್ಟು ಕೋಪವನು ಸಹನೆಯಾ ತೋರುತ್ತ। 

ವಿರಮಿಸೋ ಮೌನದಲಿ - ಅನಿಕೇತನ॥ 146 ॥ 

ಚೌಪದಿ - 145

ಹೇಳು ನೀನೆಲ್ಲವನು ಹಗುರವಾಗಿಸಿ ಮನವ। 

ಕೇಳು ನಿನ್ನಯ ಸರದಿ ಬರುವಾವರೆಗೂ॥ 

ಹೇಳಬೇಕಿಹುದೆಲ್ಲವನು ಮನದಿ ನೆನಪಿಟ್ಟು। 

ಕೇಳು ಮಾತನು ಮೊದಲು - ಅನಿಕೇತನ॥ 145 ॥ 

ಚೌಪದಿ - 144

ಪರಬೊಮ್ಮ ಜಗವನ್ನು ಹರಸುತಿರಲನುದಿನವು। 

ನರಜಂತುಗಳು ತಾವು ಬಾಳುವರು ಸುಖದಿ॥ 

ಪರಬೊಮ್ಮನನು ನೆನೆದು ಭಕ್ತಿಯಲಿ ಬೇಡಿದರೆ। 

ಚಿರಕಾಲ ಸುಖವಿಹುದೊ - ಅನಿಕೇತನ॥ 144 ॥ 

ಷಟ್ಪದಿ - 7

ಯೋಗ ಮಾಡುತ ಕಲಿಯುತಿರುವೆನು 

ಯೋಗದಲ್ಲಿಯ ಜೀವ ಕಲೆಯನು 

ಯೋಗವಿದ್ದರೆ ಸಿಗುವುದೆಲ್ಲವು ಬದುಕಿನಲಿ ತಾನು। 

ಯೋಗ ಮಾಡುತ ದಿನವ ಕಳೆದರೆ 

ರೋಗರುಜಿನವು ದೂರವಿರುವುದು 

ಯೋಗ ಬಂದಿದೆಯೆಂದು ಬೀಗದೆ ಮಾಡು ಕೆಲಸವನು॥ 7 ॥ 

ಚೌಪದಿ - 143

ಇಲ್ಲಿರುವುದೇ ಸಗ್ಗವೆಂದರಿತು ಬದುಕಿಬಿಡು। 

ಅಲ್ಲಿರುವುದೇ ನರಕವೆಂದು ಮರೆತುಬಿಡು॥ 

ಇಲ್ಲಿದ್ದು ಗೆಲ್ಲುತ್ತ ನೀನೆಂದು ಮರೆಯದಿರು। 

ಎಲ್ಲವೂ ಅವನಿಚ್ಛೆ - ಅನಿಕೇತನ॥ 143 ॥

ಚೌಪದಿ - 142

ಬೆಲ್ಲ ಬೇವಿನ ಹಾಗೆ ಬದುಕನ್ನು ಸಾಗಿಸಲು। 

ಚೆಲ್ಲು ನೀ ಸಿಹಿಯನ್ನು ಕಹಿಯನ್ನು ನುಂಗಿ॥ 

ಇಲ್ಲಸಲ್ಲದ ನೆಪವ ಮಾಡುತ್ತ ಹೇಳದಿರು। 

ಎಲ್ಲವೂ ಅವನಿಚ್ಛೆ - ಅನಿಕೇತನ॥ 142 ॥ 

ಚೌಪದಿ - 141

ಮೆಲ್ಲಮೆಲ್ಲನೆಯುಲಿದು ಸದ್ದಿಲ್ಲದೇ ದುಡಿವು-। ದೆಲ್ಲ ಜೀವಿಗಳಿಗೂ ದೊರಕುವುದು ಸಗ್ಗ॥ ಎಲ್ಲೆಯೋ ಹುಟ್ಟುತ್ತಲೆಲ್ಲಿಯೋ ಸಾಯುತಿರ-। ಲೆಲ್ಲವೂ ಅವನಿಚ್ಛೆ - ಅನಿಕೇತನ॥ 141 ॥

ಚೌಪದಿ - 140

ಎಲ್ಲವೂ ತನ್ನಿಂದಲೆನ್ನುತ್ತ ಬೀಗಿದರೆ। 

ಸಲ್ಲುವಾ ಸಗ್ಗವೂ ಸಾಗುವುದು ದೂರ॥ 

ಕಲ್ಲೊಂದು ಕರಗಲೂ ಕಾರಣವ ಹುಡುಕಿರಲು। 

ಎಲ್ಲವೂ ಅವನಿಚ್ಛೆ - ಅನಿಕೇತನ॥ 140 ॥ 

ಚೌಪದಿ - 139

ಒಲ್ಲದೆಯೆ ಮಾಡದಿರು ಕಾಯಕವನೆಂದೆಂದು। 

ಬಲ್ಲವರು ಹೇಳಿಹರು ನಮ್ಮೊಳಿತಿಗಾಗಿ॥ 

ಹುಲ್ಲುಕಡ್ಡಿಯು ತಾನು ತೂಗತಿರಲನುದಿನವು। 

ಎಲ್ಲವೂ ಅವನಿಚ್ಛೆ - ಅನಿಕೇತನ॥ 139 ॥ 

ಚೌಪದಿ - 138

ಭಯವನ್ನು ಪಡದೆಯೇ ಸಾಗುತಿರೆ ಮುಂದೆ ನಿರ್-।

ಭಯವಾಗಿ ನಡೆಯುವುದು ನಮ್ಮಯಾ ಬದುಕು॥ 

ಜಯಪರಾಜಯಗಳಿಗೆ ಹೆದರದೇ ನಿಂತು ನಿರ್-। 

ಭಯನಾಗಿ ಹೋರಾಡು - ಅನಿಕೇತನ॥ 138 ॥ 

ಚೌಪದಿ - 137

ಹೊಸ ವಿಷಯವೇನಿಲ್ಲವಾದರೂ ಬರೆಯುತಿರು। 

ಕಸಿಯಾಗುವುದು ಮನವು ದಿನದಿಂದ ದಿನಕೆ॥ 

ಪಸರಿಸುತಲರಿವನ್ನು ಮುಂದಕ್ಕೆ ಹೋಗುತಿರೆ। 

ಹೊಸತನ್ನು ಬರೆಯುವೆಯೊ - ಅನಿಕೇತನ॥ 137 ॥ 

ಚೌಪದಿ - 136

ಸದ್ದಿಲ್ಲದೇ ಮಾಡುತಿರೆ ಕಾಯಕವ ದಿನವು। 

ಗೆದ್ದು ಬರಬಹುದಂತೆ ವಿಘ್ನಗಳನಳಿಸಿ॥ 

ಬಿದ್ದೊಡನೆ ಬೊಬ್ಬಿಡುತ ನಾಟಕವನಾಡದೆಯೆ 

ತಿದ್ದಿಕೊಳೊ ನಿನ್ನನ್ನು - ಅನಿಕೇತನ॥ 136 ॥ 

ಭಾಮಿನಿ ಷಟ್ಪದಿ - 6

ಹಾಗೆ ಸುಮ್ಮನೆ ಕುಳಿತು ಬರೆದೆನು

ಭಾಗಿ ಗುಣಿಸುತ ಕೂಡಿ ಕಳೆಯುತ 

ತೂಗಿ ಆಡುತ ತಾಳ ಹಾಕುತ ಹಾಡಿ ರಾಗದಲಿ। 

ರಾಗತಾಳಗಳೆರಡು ಹೊಂದಲು 

ಬೇಗ ಬೇಗನೆ ಪದ್ಯ ಮುಗಿಸುತ 

ಬಾಗಿ ನಮಿಸಿಹೆ ದೇವ ದೇವಿಗೆ ಭಕ್ತಿ ತೋರುತಲಿ॥ 6 ॥ 

ಚೌಪದಿ - 135

ಬಾಳಲ್ಲಿ ತೊಡಕುಗಳು ಬಹಳಷ್ಟು ಬಂದರೂ। 

ಗಾಳಕ್ಕೆ ಸಿಲುಕದೆಯೆ ನಯವಾಗಿ ಸಾಗು॥ 

ಏಳುಬೀಳುಗಳಲ್ಲಿ ಬದುಕನ್ನು ಗಮನಿಸುವ। 

ಧೂಳಕಣ ನೀನಾಗೊ - ಅನಿಕೇತನ॥ 135 ॥ 

ಚೌಪದಿ - 134

ಹಿಂದೊಂದು ಮಾತಾಡಿ ಚೂರಿಯನು ಹಾಕುತ್ತ। 

ಮುಂದೊಂದು ಮಾತಾಡಿ ಮುಗ್ಧನಾಗದಿರು॥ 

ಒಂದೊಂದೆ ನಂಟುಗಳ ಕಳಚುತ್ತ ಸಾಗುದವ-। 

ನೆಂದೆಂದು ಒಬ್ಬಂಟಿ - ಅನಿಕೇತನ॥ 134 ॥ 

ಚೌಪದಿ - 133

ಮಾಯೆಯಾ ಲೋಕದಲಿ ವಿಹರಿಸುತ ನಲಿಯುವರು। 

ಕಾಯಕವ ಮಾಡುವರು ಮನವ ನೋಯಿಸದೆ॥ 

ಗಾಯವನು ಕೆರೆಯದೇ ಮರೆಯದಾ ನೆನಪುಗಳ। 

ಛಾಯೆಯಲಿ ನೀ ನಲಿಯೊ - ಅನಿಕೇತನ॥ 133 ॥ 

ಚೌಪದಿ - 132

ಹೂತಿಹುದು ಮನದೊಳಗೆ ಹೇಳಲಾಗದ ಭಯವು। 

ಮಾತನಾಡದೆ ಜಗಳವಾಡಿಹರು ಜನರು॥ 

ಸೋತರೂ ಸರಿಯೆಂದು ಸಂಬಂಧಗಳನುಳಿಸೆ। 

ಮಾತಾಡಿ ಬಗೆಹರಿಸೊ - ಅನಿಕೇತನ॥ 132 ॥ 

ಚೌಪದಿ - 131

ಹತ್ತಿಯಾ ಮೃದುತನವು ಮನದಲ್ಲಿ ನೆಲೆಯಾಗೆ। 

ಮೆತ್ತನೆಯ ಹೊದಿಕೆಯಲಿ ಮೈಯನ್ನು ಮುಚ್ಚು॥ 

ಬಿತ್ತು ಸಂಬಂಧಗಳನೆಲ್ಲರೊಳಗೊಂದಾಗಿ। 

ಕತ್ತಿಯನು ಮಾರದೆಯೆ  - ಅನಿಕೇತನ॥ 131 ॥ 

ಚೌಪದಿ - 130

ಚೆಲ್ಲುತಿರೆ ಮಮತೆಯನು ಹೂನಗೆಯ ಮಾತಿನಲಿ। 

ಕಲ್ಲಿನಂತಿರುವವರು ಕರಗುವರು ನಿಜದಿ॥ 

ಮಲ್ಲಿಗೆಯ ಪರಿಮಳವ ಬೀರುತಿರಲನುದಿನವು। 

ಎಲ್ಲರೂ ನನ್ನವರೆ - ಅನಿಕೇತನ॥ 130 ॥ 

ಚೌಪದಿ - 129

ಸಮಯವದು ಸಾಗುತಿರೆ ಯಾರಿಗೂ ಕಾಯದೆಯೆ। 

ಸಮವಾಗಿ ನೋಡುತ್ತ ಜನರೆಲ್ಲರನ್ನು॥ 

ಗಮನಿಸುತ ಕಾಯುವನು ಪಾಠವನು ಕಲಿಸುತ್ತ। 

ನಮಗೆಲ್ಲ ತಿಳಿಸುವನು  - ಅನಿಕೇತನ॥ 129 ॥ 

ಚೌಪದಿ - 128

ಕಾಲನನು ನಿಲ್ಲಿಪುದು ಬಲುಕಷ್ಟವೆಂದರಿತು। 

ಓಲೆಯನು ಬರೆದಿಟ್ಟು ಹಬ್ಬವನು ಮಾಡು॥ 

ಹಾಲನ್ನು ನೀ ಕುಡಿದು ಚಿಂತಿಸದೆ ಮಲಗುತ್ತ। 

ಕಾಲನಿಗೆ ಶರಣಾಗೊ  - ಅನಿಕೇತನ॥ 128 ॥ 

ಚೌಪದಿ - 127

ಉಪಯೋಗವಾಗುವಾ ಸಮಯವನು ಕಳೆಯುತ ದು-। 

ರುಪಯೋಗವಾಗುವಾ ಯೋಜನೆಯ ಮರೆಯೊ॥ 

ಅಪಕಾರವನು ಮಾಡಿ ಹೀನಾಯವಾಗದೆಯೆ। 

ಉಪಕಾರವನೇ ಮಾಡೊ - ಅನಿಕೇತನ॥ 127 ॥ 

ಚೌಪದಿ - 126

ಶುದ್ಧತೆಯ ಕಾಪಾಡಿ ತನುವಲ್ಲಿ ಮನದಲ್ಲಿ।  

ಬದ್ಧತೆಯ ಬಿಡದೆಯೇ ಜೀವನವ ನಡೆಸು॥  

ಉದ್ಧರಿಸೆ ಧರ್ಮವನು ಬದುಕಿನಲಿ ದಿನದಿನವು।  

ಪದ್ಧತಿಯದಾಗುವುದೊ - ಅನಿಕೇತನ॥ 126 ॥ 

ಭಾಮಿನಿ ಷಟ್ಪದಿ - 5

ಹರಿಯ ಜೊತೆಯಲಿ ರಮೆಯು ಕುಳಿತಿರೆ 

ಹರನು ಬಂದನು ಗೌರಿಯೊಂದಿಗೆ 

ಸುರರ ಲೋಕಕೆ ಮೆರಗು ತುಂಬುತ ಬೆಳಕ ಚೆಲ್ಲುತಲಿ। 

ಹರುಷ ಪಡುತಿಹ ದೈವ ಲೋಕವ 

ಕರುಣೆಯಿಂದಲಿ ಕಾಯುತಿರುವರು 

ಬೆರಗುಗೊಳಿಸುತ ಜಗವನೆಲ್ಲವ ತಮ್ಮ ಶಕ್ತಿಯಲಿ॥ 5 ॥ 

ಭಾಮಿನಿ ಷಟ್ಪದಿ - 4

ಗಿರಿಯನೇರುತ ರವಿಯು ಮೂಡಿರೆ 

ಧರೆಯು ಸೊಬಗಲಿ ನಾಚಿ ನಿಂತಿದೆ 

ಮೆರುಗಿನಿಂದಲಿ ನದಿಯು ಹರಿದಿದೆ ಸಾಗರದ ಕಡೆಗೆ। 

ಮರದ ಮೇಲಿನ ಹಕ್ಕಿ ಹಾಡಿಗೆ  

ಕರುವು ಕುಣಿಯುತಲಾಟವಾಡಿದೆ

ಇರುವುದೆಲ್ಲವ ನೆನೆಯುತಿರುವೆನು ಕೈಗಳನುಮುಗಿದು॥ 4 ॥ 

ಚೌಪದಿ - 125

ಪಾರಾಗಬೇಕೆಂದು ಬಿಡುಗಡೆಯ ಬೇಡದೆಯೆ। 

ಹೋರಾಟ ಮಾಡುತ್ತ ಜೀವನವ ಕಲಿಯೊ॥ 

ನೂರಾರು ಕಷ್ಟಗಳು ಬಂದರೂ ಧೃತಿಗೆಡದೆ। 

ಹೋರಾಡಿ ಪಾರಾಗು - ಅನಿಕೇತನ॥ 125 ॥ 

ಚೌಪದಿ - 124

ನೆಲದಲ್ಲಿ ಬೇರೂರಿ ಹುಟ್ಟುವಾ ಸಸಿಯೊಂದು। 

ಫಲಕೊಡುವ ಮರವಾಗಿ ಬೆಳೆಯುವಾ ಹಾಗೆ॥ 

ಹಲವಾರು ಮನಗಳಿಗೆ ಹುರುಪನ್ನು ತುಂಬುತ್ತ। 

ಒಲವಿಂದ ನೀ ಬದುಕು - ಅನಿಕೇತನ॥ 124 ॥ 

ಚೌಪದಿ - 123

ತಾರಾಟದಿಂದೇನು ಫಲವಿಲ್ಲವೆಂದರಿತು। 

ಯಾರಾದರೇನಂದು ಕಾದಾಡಬೇಡ॥ 

ಬೇರೂರಬೇಕಾದ ಸಂಬಂಧಗಳ ಕಡಿದು। 

ಹಾರಾಡ ಬೇಡವೋ - ಅನಿಕೇತನ॥ 123 ॥ 

ಚೌಪದಿ - 122

ಯೋಗವನು ಮಾಡುತ್ತ ಜೀವನವ ನಡೆಸಿದರೆ। 

ಸಾಗುವೆವು ಬಲುದೂರ ಸುಖವಾಗಿ ನಾವು॥ 

ಮಾಗುತಿಹ ಮೈಮನವು ಜಡರಹಿತವಾಗುತಿರೆ। 

ಯೋಗಾನುಯೋಗವದು - ಅನಿಕೇತನ॥ 122 ॥ 

ಚೌಪದಿ - 121

ನೋಡುತಿರೆ ಬಾನಿನಲಿ ಮುಸ್ಸಂಜೆಯಾ ಸೊಬಗ। 

ಮೂಡಿಹುದು ಮನದೊಳಗೆ ನೇಸರನ ಮೊಗವು॥ 

ಹಾಡಿತಿರೆ ರಾಗದಲಿ ಭಾವನೆಯ ತುಂಬುತ್ತ। 

ಮೋಡಗಳು ಸರಿದಿಹವೊ - ಅನಿಕೇತನ॥ 121 ॥ 

ಭಾಮಿನಿ ಷಟ್ಪದಿ - 3

ಉಗಮವಾಗುತಲೆನ್ನ ಮನದೊಳು 

ಸುಗಮವಾಗಿಹ ನದಿಯು ಹರಿದಿದೆ

ಮೊಗದಲನುದಿನ ಕಾಂತಿ ಮೂಡುತಲರಿವು ಬೆಳಗುತಿದೆ।

ಜಗವ ಮರೆಸುವ ಭಕ್ತಿಬಾವದೆ  

ಮುಗುಳುನಗುತಿಹ ತಾಯ ನೋಡಲು 

ಗಗನ ಕುಸುಮವೆ ದೊರಕಿದಂತಿದೆ ಗುರುವಿನಾಶ್ರಯದೆ॥ 3 ॥